De namen van de ongekroonde koningen van de popradio van na 1964 staan nog in het collectief geheugen van oudere Nederlanders (en Vlamingen!) gegrift: Lex Harding, Ad Visser, Felix Meurders, Tom Mulder, Frits Spits, Ferry Maat, Vincent van Engelen, Hugo van Gelderen, Herman Stok, Krijn Torringa, Eddie Becker, Tineke de Nooij… De lijst met namen van de diskjockeys die het van oorsprong Amerikaanse genre een Nederlands gezicht gaven is eindeloos. Deze diskjockeys werden als helden vereerd; hun muziekkeuze bijna als onontbeerlijk geadopteerd.
Vraag een babyboomer naar de zeezenders en hij of zij zal direct de namen van de radiostations kunnen noemen; Radio Veronica, Radio Noordzee Internationaal (RNI), Radio London, Radio Mi Amigo en Radio Caroline voorop. De belangrijkste voorganger van die zeezenders, Radio Luxemburg, werd door die generatie ’s avonds stiekem onder de dekens beluisterd. Dat kun je -zeker voor de late jaren vijftig tot mid-jaren zestig -zonder meer laagdrempelig aanbod van populaire cultuur noemen.
Hilversum III moest vanaf 1965 de zeezenders en Radio Luxemburg vervangen. Hoewel dat in het begin niet zo lukte, werd in de loop van de jaren zeventig duidelijk dat deze (publieke) zender daarin steeds beter slaagde. Bij gebrek aan alternatief aanbod, weliswaar, maar toch: de AVRO-maandag, de VARA op dinsdag, de TROS-donderdag… het was popradio die door gemiddeld acht miljoen (!) luisteraars werd beleefd en gewaardeerd.*
Voegden we daar indertijd nog eens enorme hoeveelheid illegale popzenders (uit vooral Den Haag, Amsterdam, Nijmegen en Rotterdam) aan toe, dan zien we pas hoeveel legale en illegale omroepen zich in de periode vanaf december 1953 tot en met ongeveer 1985 succesvol met met het genre bezighielden.
*Als een radiostation tegenwoordig één miljoen luisteraars weet te trekken dan wordt dat tegenwoordig al als succesvol gezien. Het KilRock radioproject mikt overigens op een potentieel van zo´n 450.000 luisteraars binnen het ontvangstgebied van de AM radiozender.)